Las Palmas
Bijna. Nog drie dagen. De zenuwachtigheid begint aan te zwellen.
Elf jaar geleden vloog ik, enkele reis, naar Las Palmas. Ik wilde de oceaan overzeilen. Op de bonnefooi ging ik op zoek naar een boot die bemanning zocht.
Ik loop nu waar ik toen ook liep. Ook op de drempel van een grote zeiltocht. Eerst naar de Kaapverden, vervolgens door naar de Carieb. Toen op een half afgebouwde 70 voets boot. De eigenaar was een Noor halverwege de veertig, die “iets in de import-export” deed. Hij was samen met een vriend die net failliet verklaard was vanuit Noorwegen naar de Kanarische Eilanden gezeild. Bij nader inzien vonden ze dat ze enigszins “onderbemand” waren. Ze besloten dus twee extra bemanningsleden te ronselen: een dertigjarige Kiwi met de bouw van Jerommeke en de woordenschat van een kleuter, en ik.
Toen was de aanloop naar de oversteek een aaneenrijging van alcoholische uitspattingen. Elke nacht doken de Noren en de Nieuw Zeelander de kroeg in. Elke ochtend lagen ze in katzwijm op de banken in de kajuit. Hoopjes alcoholische ellende geserveerd op een bedje van afgeleefd nepleer. De boot voorbereiden op de oversteek had weinig zin, vonden de Noren. Waar te beginnen? Hij was nog lang niet af. Maar af genoeg om ermee van Noorwegen naar de Kanarische Eilanden te zeilen. Dan moest de oversteek ook kunnen. Als we voldoende voorraden aan boord hadden, zou alles goed komen.
Twee dagen voor het geplande vertrek kreeg ik iedereen met veel moeite zo ver dat we voorraden voor de oversteek gingen inkopen. Als er maar genoeg bier werd ingekocht, vonden zij het verder allemaal wel best.
Nu ben ik al ruim twee weken bezig de boot – mijn volledig afgebouwde en uiterst zeewaardige 34 voets boot – klaar te krijgen voor de oversteek. Nieuwe antifouling, nieuwe laag was. Alle apparatuur en materialen nagelopen en waar nodig (onderdelen) vervangen. De zeilen zijn hersteld. Ik heb voor honderden euros aan blikvoer ingekocht.
Het laatste puntje op de “to do” lijst was de accu’s. Eergisteren zijn ze vervangen. Daarmee is de boot er (hoop ik) helemaal klaar voor. Nu moet er alleen nog vlak voor vertrek groente, fruit, kaas en yoghurt worden ingekocht. Dan kunnen de trossen los.
Die tocht met de excentrieke Noren en Kiwi maakte enorme indruk op me. Het zeilen, het midden op de oceaan zijn in de pure, rauwe natuur vond ik geweldig. Dat er op een half afgebouwde boot met een vrij wonderlijke bemanning werd gevaren, was soms minder.
Sinds die tocht droom ik er van om met mijn eigen boot, met mijn eigen vrienden, en op mijn eigen voorwaarden de Atlantische Oceaan over te steken. Nu gaat het dan eindelijk gebeuren. Ik voel me een beetje zoals ik me vlak voor mijn eindexamen voelde. Ik wist dat ik me goed had voorbereid. En toch was ik zenuwachtig.
Maar dit is een lekkere zenuwachtigheid. Een heerlijke zenuwachtigheid. Hij voelt als een bevestiging. Een bevestiging van de lol, de spanning, de voldoening die uitdaging met zich meebrengt.
Plus ultra!